Päiven Pārne᾿ (Beaivvi bártni)
Bođuid bártnit ledje dolin
Nieiddat vátnásat olbmáide
Dievdu lei nissonis deaddán
Varaideaskka vuohčudan oktii
Eadni lei njamahan guoddámis
Gállá gándda lávgon ja biebman
Go gállis gietkamis čievččai
Sahkanahttistis nana suonaid
Sahkkejeaddji mielaid leikii
Gállábártniid máttarmáddui
Nu leat mii gullan
Sáhka lea beaggán:
Dobbelis davimus nástti
Oarjjabeal beaivvi ja mánu
Silba-golli juovat, bávttit
Árrangeađggit ájageađggit
Golli giilá, silba šiilá
Mearas gáissát govaset gehččet
Beaivvážat, mánut ja násttit
Muođuineaset mojit čuvget
Beaivvi bárdni láivvis luoitá
Oaivámus olbmáidis váldá
Biegga ba borjasiid bossu
Juotna ba vatnasa vuojet
Bárut botnjiid báhtarahttet
Skearruset mielamiel botnjet
Luládat láivvi luoitá
Meaddil mánu meaddil
Beaivváža báitevaš rieggá
Šattai mánnu šattai beaivi
davvinástti unnosažžan
Muhto dat lea stuorát beaivvi
Čuovgasiin iežáládje
Ruvssohallá čalmmehuhttá
Jagi birra jávkosiin
Bárut bahtii bávkasiin
Viimmat – maŋážassii
Jiehtanasravda rahpasii
Čalbmái čábbát alihastá
Jiehtanasa nuorra nieida
Čalmmehis ádjá áidna goarru
Spáiddarčuovggas bivttasbassi
Čoalkkuhaddá cápmašaddá
Njoaraha ja goikadaddá
Njávkkada ja čábbudallá
Njamuidis njálgudallá
Oainnuidis vilššohallá
Čuovggaidis cakkasta bárdnái:
(Jiehtanasa nieida):
«Gos don boađát, gean don ozat?
Duona dálu, Beaivvi bárdni!
Áhččásan juhkamuššan?
Alccesan njammamuššan?
Vieljaidasan váivvi vuoitun?
Mágaidan mállásiid sálgan?»
(Beaivvi bárdni):
«Sáráhkká áhčestan sárai
Soddjilis suonaid, fággái fámuid
Eatnis áhčis mastadii oktii
Uksáhkká milkkiin mieđai
Leikestii váibmosan mielaid
Ozan oavttis oadjudeaddji
Moarrásan moddjejeai mielaid
Eallimis ilu, jápmimis guoimmi
Mihtolagain mieđušteaddji
Vuostálagain váruheaddji
Váibmobákčasiin veahkeheaddji
Váivvi noađis jeđđejeaddji
Sállaša juohkimii njálbmebealli
Amas máilbmái dieđušteaddji
Goappašagain buolvvajoatkka»
De gul varra viimmáskii
Nieidda buoŋat badjánaddet
Mielat mášuhuvvet
(Jiehtanasa nieida):
«Mastadeadno varaideame
Mastadettiin váimmuideame
Váivviideame, iluideame
Vánhurskkis eadnán guoddá!
Áhčážasan mu buoremussan
Sávaldagaid šuohki sártnun
Gatnjaliin ráhkisin čuorvvun
Eadnásan sádduid bessiid sis'»
(Jiehtanas):
«Bohtos beakkán Beaivvi bárdni!
Soddjilis suorpmain, nana suonain
Geasašedno gieđaideame
Isku suorpmaideame searaid
Goappás čuvddit čavgadebbo
Goappá suorpmat soddjilebbo?»
Nieida bárdnái áŋkor' geige
(Jiehtanas):
«Gal lea ba garrasat aiddo
Beaivvibeali suorbmasuonat
Beaivvi bártni garra gazza»
Vuoiddasfárppal jugástahkan
Bihkkafárppal máistagin
Obbagazza gaskabiebmun
Vuoi, de gal de vuolahuvai
Garra gállu gárihuvai
Muora- ja guolevuodja vuoidá
Váibmui ollá, njuorrada
Áŋkora rápmáinis rohtte
Bivastallá, báhkastallá
Čalmmehis čuovggahis áddjá
Čuožžilahttá, čohkkedahttá
Fállá, čázi háldi duolji alde
Čeŋkkežiidda čálaša
Varaideaskka mastadeaba
Gieđaid gihtii, fátmmiid fátmái
Cummáčuolmmaid čuolmmada
Bolbbiiguin balahusa baldá
Gielaid čuohppá, čuolmmaid čoavdá
Headjagiđmmiid boradit
Áidna snáldobodnásis
Suotnasuhppejeaddjásis
Áidna áibmegiehtasis
Ráju rátká:
Fiervájuovas, gollelássáid
Čuolddihahttá, guottihahttá
Silbarávttuid suvddihahttá
Nieidasis váimmu beale
Smarves, bolfe bealalahkkái
Ruoivvessoajálačča sisa
Fievrrideaddji rággogaskii
(Jiehtanasa nieida):
«Lea go vatnasis velá várri?
Guoddá go vuolgi vuoddji velá?»
Son nieidagápmagiid gahčaha
Nuppi eatni várjjuid vurke
Vieris villjii basis basut
Čielgasit čoavdaga duostu
Golmmaid giissáid gaskagoađis
Guottiha nuoraid guossis
Okta alit, nubbi rukses
Goalmmát vielgat – golbma čuolmma
Ráfi, doarut, dolat, varat
Duotna ja dávda ja rohttu
Lávgoliinnis golbma čuolmma
Sáráhká, Uksáhká ja Máttaráhká
Dálki, biegga ja riđđu
Golbma boalbbi boalbbastuvvon
Máttaráhká vuorkká duohkái
Bártnitba bohte bivddus
Njurjo, moršša, fálesguoli
Ohcalit oappás
– Goappás gaskagoađi fávru?
Eai gávdnan go luottaid ja saji
(Jiehtanasa bártnit):
«Gean bivastat nu njálggiidii
Go oza hájaid gesii?
Geasa giehta geigejuvvui
Guhte olbmásearaid anii,
Olbmá dujiid duhkorattai
Guhte nuorra nieidda stoagaha
Uksáhká uvssohiid njávká?»
(Jiehtanas):
«Beaivvi bárdni, borjjus bárdni»
Sáhče vieljat vatnasa fávlái
Doarridit dolvojun nuora
Máhcahit masson moarsi
Jo gullo áirruid spoahkas
Jo bohtet áŋuid gihčasat
Hállet, hupmet báruid bávkasat
Nieidavuođas vuosttas čuolmma luoitá
Das biegga borjasiid bossu
Vuolgaga addá vatnasii
Báruid beaškalahttá
De ba de jiehtanasat báhcet
Čavgejit čuvddiideaset áirruide
Bivastat bohčása čalmmiin
Holvun, hástin, nihtin ja áitin
Sáhppi suddá, moarri duoldá
Moarsi soagŋohávskkiid smiehttá
Čalmmit čuvget, váibmu vilšu
Headjasadjái háliida
Manimuččat viidot, deahkit sturrot
Buolvvavarat vajálduvvet
Irgásis geahččá, jearrala:
(Jiehtanasa nieida):
«Lea go vatnasis ain biekka várri?»
(Beaivvi bárdni):
«Lea čuolda leat gáinnut, gierdilat»
Leaibeliinnis čuolmma čoavdá
De ba de oarjjádat álggii
Meara mánáid bajádallá
Borjasiid bohtanahttá
Vieljat oidnosis báhcet
Varra duoldá, goastu goiká
Váldet maŋimuš fámuidis ovdii,
Varrabivastagaid njávkkastit.
Garret gieđat, sodjet sealggit
Giehtasajit áirui báhcet
Váibmu báhkkan, vanas vuodjá
Ábi álddut čuohpahallet
De fas jokse, joksagohte
(Jiehtanasa nieida):
«Aingo vatnasis várri?
Gierdá go garraset dálkki?»
Liinnis guoktáneami čuolmma čuollá
Ilbmáráddjá moaráskii
Almmi ráđđejeaddji oaivebálvá
Almmi gaskii davvioavtti
Riđu roasat sojahit sivlli
Borjasat biekkas doarggistit
Vatnasa bálkkodit bárut
Ieš gal báhtarussii veallánii
Vatnasa vuolimus bodnái
Čalmmiidis čárvii, čiehkádii
Badjáneaddji beaivvi báittus
Vieljat gorgŋejedje gáisái
Geahččat gos son sin oabbá
Beaivvi báitu suddadasttii
Geađgegállun garradasttii
Váhkis velá odne oidno
Veaikevanas báktin šattai
Ádjáduolji, vuonjalduolji
alde moarsi sámáidahttui
Unnui olbmo sturrodahkii.
Iežas giissás, ákšuin uvssaid
Galjidedje govddidedje
Stobuid stuorrudedje
Son de guttii gállábártniid
Translated by John Weinstock
Few men were there before
A lack of women for the men.
The man hugged his woman
Their blood they blended together.
The mother suckled her offspring
Washed and fed the child.
The boy kicked in the cradle
From his father got strong sinews
From his mother gained good sense.
Ancestor of the Sun’s sons.
That’s how we heard it
So it is told:
Beyond the easternmost star
To the west of moon and sun
Are found fells of silver and gold
Stones for hearth, stones for adornment.
Gold sparkles, silver glimmers
Sea mirrors the mountains’ image.
The suns, the moons and the stars
Smile on the mountains’ cheeks.
The son has his vessel floated
Takes with him the best men.
The wind takes hold of the sails
Pushes the boat forward
The waves drive the floating craft
Rudder and tiller turn
The south wind guides the group
Way beyond the moon
Way beyond the sun’s shining ring.
Soon the moon and the sun will be
As small as the northern star
Great this latter orb grows
Glows in burning ruby-red.
An entire year they are gone.
The waves break against the boat.
Finally the journey is over.
Toward the horizon giant’s shore.
From afar the eye beholds
The giant’s fair young maiden
The blind old man’s support.
She washes clothes by torchlight
Beats, rinses, dries, smoothes them
Makes herself pretty
Puts fragrant grass on her breast
Her eye seeks the sea
Catches sight of the trav’ling son.
(The giant’s daughter):
“Where do you come from, whom do you seek?
The house of death, the son of the Sun!
Will you be drink for my father
Something good for me to suck on
Drudgery’s price for my brothers
Or my brother-in-laws’ cooking meat?”
(The son of the Sun):
“Sáráhkká shaped from my father
Flexible sinews and strong arms
Blended mother and father together.
Uksáhkká fed me with milk
Nourished my heart with reason.
Repose I seek in the storm
A mild smile for my wrath
In life someone to gladden me
In death a friend, in hardship hope
In heartache some support
Under burden of need a comfort.
A mouth to share the catch with
Someone to guide me in the unknown
A descendant of us both.”
Abruptly blood begins to course
Unrest beats in the young breast.
(The giant’s daughter):
“Let us two blend our blood
Let our hearts be united.
In sorrow and joy
In the name of my blessed mother.
Prayer sighing and loss
I hand over to my father.
Call my mother in sand and birchbark.”
(The giant):
“Let him come, the son of the Sun
Let us try the strength of our hands
Stretch our sinews in a fingerpull
Who will be strongest
Whose finger will straighten first?”
His daughter holds out iron glove.
(The giant):
“Sturdy they are
The sinews of the Sun’s people.
Hard is the Son’s nail.”
Fish fat to quench the thirst
A tar bucket as courting gift
Horsemeat for a snack.
The hard scull is filled with mead.
He became drunk, the blind giant
Pulled and tugged at gauntlet iron.
The sweat runs, the heat burns.
Weak grew the man without light.
On hide of sea’s sov’reign, the whale
He places them down
Cuts wounds in their fingers.
Hand in hand and chest to chest
He blends together their blood.
Ties then knots of the kiss.
Frightens away knots of envy.
Cuts snares, and loosens bands.
The wedding party begins.
To his own spinner
She who twisted sedge thread
To his steady seamstress
He gives of his own supply.
Up from the shore, out from the mountain
Silver and gold are borne forth.
Dowry rowed on board in the boat.
The bast wing’s vessel is filled
With precious stones to the gunwale
Gifts to his dear daughter
And his son-in-law with curly hair.
(The giant’s daughter):
“Will the boat hold a greater load?
Has the trav’ling swimmer room for more?”
Her maiden shoes she takes off
Hides well her ancestress’ rags
Devotes self to foreign brother
She accepts his key.
Three chests from the middle house
She has carried out
One blue, one red, one white
Three knots: Peace and strife
Illness and plague, blood and fire.
From Sáráhkká, Uksáhkká, Máttaráhkká
Three knots in a wash cloth:
Three knots in Máttaráhkká’s hand.
The brothers return from fishing
Have caught walrus and seal.
They seek her, they miss their sister.
“Where’s the beauty of turf hut’s midst?”
Find traces of the bed, ask their father:
“Whose sweaty smell was so sweet
Who perceived the smell of the bosom
To whom did our sister give her hand?
Who showed her manly strength
Played the man’s game with her
Who now amuses the young maid
Who strokes Uksáhkká’s door?”
(The giant):
“The Sun’s son, the sailor.”
Anew the brothers climbed into boat
Took up the chase of the young ones
To bring their sister back.
Soon are heard oar strokes
Creaking against the boat’s timber
Drown out the waves’ roar.
She unties the maidenhood knot.
The wind grows, fills the sail
Drives the boat quickly away.
Giant brothers are left behind
Squeeze hard on the pair of oars
Sweat and tears are forced out
Howls and threats, orders, oaths.
Gall melts, wrath seethes.
The giant’s daughter’s eyes sparkle
The young bride’s heart hammers
She longs for her marital bed.
Her kidneys swell, her body spreads
The family’s blood is forgotten.
She casts a glance at her husband:
“Can the boat handle stronger wind?”
(The son of the Sun):
“Mast and ropes are strong, the boat’ll hold up!”
Then she loosens one more knot
On the alder-colored wash cloth.
Anew the storm takes hold
Lifts the sea’s children.
The sail swells
The brothers again left behind.
The blood boils, they thirst for vengeance.
Their last strength is brought to bear.
Blood and sweat are wiped away.
Bent fists, curved backs
Their hands stuck fast to the oars
The heart boils, the boat rushes
Cuts through the sea’s hard rolls.
Again they are right behind.
(The giant’s daughter):
“Can the boat handle stronger wind?”
She loosens the knot of deliv’rance
Wrath reaches Ilmarinen himself
The highest god’s main servant.
Squalls between the heavens to the east
Gusts of wind shake the mast
They tear and shred the sails.
The boat is tossed between billows.
The giant’s daughter seeks shelter
Closes her eyes and crawls
Down into the bottom of the boat.
The sunrise draws near.
The brothers have gone ashore
Are on the lookout for their sister.
The Sun’s rays melt them
Turn their foreheads to stone.
Can still be seen in Vågen
A copper boat in the mountain.
On skin of bear and young reindeer doe
Bride is transformed to a Sámi
Becomes a human in size.
And with an axe from her own chest
Her doors become wider
The room made larger.
To the Sun’s sons she then gave birth.
Vähä oli muinoin poikasia,
Vähin neitoja pojille.
(Päivänmaalla nimittäin)
Mies se silloin naistaan koski,
Yhteen vuodatit verensä.
Äiti saamansa imetti,
Pesi, syötti kallihinsa.
Se kun oli käynyt kätkyestä,
Oli saanut kantajaltaan
Suonet jäntevät, sukevat;
Kantaja oli mieltä luonut
Muinaiskansaan Kalevaisten.
Sana saattoi, tavu tiesi:
Tuollapuolen pohjantähden,
Kuun ja päivän länsipuolia,
Kivet on kultaiset, hopeiset,
Liesikivet, verkon kivet;
Kulta kiiltää, hopia hohtaa,
Kalliot kuvautuu meressä,
Päivä, kuu ja tähdet kiiltää,
Loistaa välkkyen vedessä.
Päivän poika purtensa päästää,
Ottaa uskonsa valitut.
Tuuli purjeisin puhuvi,
Vedenhenki venhosehen
Aallot työntävät uroita,
Perämies melassa vääntää;
Itä purtta tuuvittavi,
Siistävi sivutse kuusta,
Päivän paistavan sivutse.
Pienet on jo kuu ja päivä,
Pienemmät kun pohjantähti;
Pohjantähti suurennunna
Suuremmaksi aurinkoa,
Punestavi, häikäisevi.
Ajastaikoja ajelit,
Viimein aalloista avautui,
Hiitten ranta rapsahutti.
Siellä Hiiden nuori neito,
Sokko-ukon neulojatar,
Pesi valkian valossa,
Lyöpi, kolkkii vaattehia
Visutellen, valutellen.
Somistellen sievisteli
Ripeiksi rintojansa,
Siirti silmänsä välehen,
Käänsi päälle Päivän pojan,:
"Mistäs tulet, mitä etsit,
Tuonenko pöytää, Päivän poika,
Isoseni himoherkku,
Itseni imupalanen,
Vaivanpalke veljieni
Lankojen! atriainen?"
Päivän poika:
"Sarakka on mulle saanut
Lujat suonet, vahvat voimat
Isästäni, äitistäni,
Maidossa Uksakka mulle
Mieltä päähäni valutti.
Asetusta myöskin etsin,
Vihan, raivon viehdytintä,
Elin-, kuolinkumppalia,
Onnessani ohjausta,
Vastuksissa varjelusta,
Vaivan, tuskan vaimennusta,
Syöjää metsän veden viljan,
Ilman toisen tuntiaista,
Jälkisuvun jättäjäistä."
Hiiden neiti:
"Kaikki vierähtää vereni,
Nousee neitinen poveni,
Muuksi muuttuu mieliraukka.
Yhdistäkämme veremme,
Mielemme ja sydämemme,
Ilojen ja huolten päivät,
Sinä, vesa vieraan äitin!
Isälleni armahalle
Haastan mieleni, haluni,
Haikein kyynelin mä huudan
Emon mullan, tuohten päällä."
(Kysyy isältänsä. Sokia ukko ei suostu
kosijaan ilman koettamattansa ja miet-
tien hänet syödä sanoo ylonkatseisesti:)
"Käypä koita, Päivän poika,
Lujain suonten sormikoukut;
Käsin, kourin koittakamme,
Kumman on sormet suonevammat,
Kumman kynnet kestävämmät!"
(Neito työntää sokealle ukolle rau-
taisen ankkurikoukun käteen ja pitää
itse toisesta päästä.)
Hiisi:
"Kylläpä tuntuvi kovalta
Päivän pojan sormisuonet,
Kourakoukut Päivöläisen."
(Neiden neuvosta Päivän poika tar-
joo ukolle kihlajaislahjoiksi:)
Rasvatynnyrin simaksi,
Tervatynnyrin hapoksi,
Umpisorkan suurukseksi.
Päivenpuolen sulo, suloinen
Kosija-sima keveästi vuotaa.
Väkevä on päivän pojan
Kosija-happo, viehättävä,
Herkullinen hänen ruoka.
Ukko joutui juovuksihin,
Kova päänsä päihdyksihin,
Puun ja kalan raikas rasva
Vuoti, sulatti sydämen.
Tarttui rauta-ankkurihin,
Hiostuvi, palavustuu.
--------
Silmitön, valoton vanhus
Seisottaa, sijottaa heidät
Veden valtaan, valaan taljan
Päälle, piirti pikkusormet,
Vuodattavi veret yhteen,
Kädet, sylit yhteen liitti,
Solmii solmut suuteloiden,
Poistaa väärät vastussolmut,
Päästää kädet, riistää solmut.
Hääkattilat katsotahan,
Täytetähän, tyhjetähän.
Sitten kelpo kehrääjälle,
Suonten aimo suortajalle,
Ainoiselle ompelialle
Ukko myötä-annit antoi:
Rannan kultaraunioista
Kiskoi kivet, kannatutti,
Soudatti, hop eapaakut
Neidon mielen ottajalle,
Pää-käherän pettäjälle,
Purteen hamppupurjeisehen.
Hiisi kysyy:
"Vieläkö varaa veneessä,
Kantaako uimaris enemmän?" —
"Varaa kyll' on." — Lisää tuodaan.
(Morsian) karisutti neitikengät,
Varui vieraan äitin varjoon,
Veljenj vieraan palveluhun,
Sai piilosta loihtuneuvot.
Kolme arkkua kodasta
Kantoi nuorten kammiosta
(Sini-, puna-, vaalean arkun)
Kolme solmua lisäksi,
Kauhan, sodan, tulen, veren,
Tuonen, taudin, ruton arkut,
Pesuliinau kolmisolmut:
Sarakan, Uks-, Maderakan,
Leyhkän, tuulen, myrskyn solmut.
Siveyden solmut kolme
Säilyttää sai Maderakka.
Pojat pyydöstä tulevat
Hylkeen, mursun, valaskalan:
"Sisar poissa." — Kunne mennyt?
Kuss' on keskikodan kukita?
Näy ei muuta kun sijansa.
Kuka kumma mielen otti,
Kelle antoi hän kätensä,
Kell' oli urohon suonet,
Ken kuvaili ihmistöitä,
Mielitteli nuoren neiden,
Uksakan oven avasi?"
Hiisi:
"Päivän poika purjehtiva."
Työnsivät veneen vesille,
Riensivät taka-ajohon,
Nuorta noutamaan takaisin.
Kuuluvi jo airon isku,
Kohti saa kova kohina,
Äänten melske, aaltoin polske.
Neiti päästi ensisohnun;
Tuli tuulta purjehisin,
Vei se venehen edemmäs,
Ajoi aaltoja koholle,
Niin ne jäivät jättiläiset.
Kiskoit airoja kovemmin,
Hiki silmistä sirisi,
Huusit, haastit uhkain ähkäin,
Sappi kiehui, vihai sehui.
Morsian muisti sulhoansa,
Silmät välkkyy (välkkymällä),
Sydän sykkii (sykkimällä).
Ikävöiden hää-iloa,
Munaskuut (sisässä) hyppii,
Sukuveret vierähtävät,
Katsoi ylkähän ja lausui:
"Kestääkö vene tuult' enemmän?" —
"Vahva on masto, touvit vahvat."
Päästi veriliinan solmun,
Siitä nosti länsituuli
Meren lapset liikkehelle,
Pullistutti purjehia.
Näkymästä jäivät veljet.
Veri kiehui, kosto kuohui,
Viimisvoimansa viritit,
Verta kasvot hikoilivat,
Ruskat rutkui, selkä notkui,
Kourat kiskoi, jytkii, nytkii,
Sydän hehkuu, venhe väistyy
Halki aaltojen ajavi.
Veljet alkoi saavutella.
Morsian:
"Vieläkö sietäisi venonen
Tuulen kahta kauheamman?" —
Päästi solmun kolmannenki:
Itse Ilmari jo suuttui,
Pääpalvelja taivaan herran;
Pohjaisvanka taivahalta
Nosti myrskyn, mastot huojuu,
Purjeet pahoin paiskelehtii,
Vene hyppii kallistuen.
Itse morsian vetinen
Alemmaksi purren pohjaan,
Peitti silmänsä säkenet.
Päivä uus' kun alkoi paistaa,
Veljet kiipii kukkulalle
Katsomaan mihin sisar päätyi.
Päivän säteissä sulivat,
Kivettyivät kallioksi.
Vaakessa he nähdään vielä,
Vaskivenhe kalliona.
Karhun, vuonilon taljan päällä
Morsian nyt vihitähän,
Mukautuu ihmismuotoon.
Arkun kirves avaroitti
Kodan ukset, pihtipielet,
Saatti tuvat suuremmiksi.
Hän synnytti Päivöläiset,
Hän kantoi Kalevanpojat.
(Herjedalin etelänpuolisilla seuduilla
lisätään vielä seuraavat värssyt:)
Viimeinen se heistä nukkui
Naimatonna Ruotsinmaalla,
Toinen haara on Karjalassa,
Toinen on etelämaalla,
Juutin, Tanskanmaan takana.
-
Country in which the text is setSweden
-
Translations
Language Year Translator English 2003 John Weinstock Finnish 1876 Otto Donner Finnish 1974 Erkki Itkonen German 1868 Henrik Helms German 1872 Georg Schultz-Bertram (abr.) German 1876 Otto Donner Swedish 1849 J. A. Linder (abr.) Swedish 1873 Gustav von Düben